Здароў, каханы!.. Так, мне сёньня ўцям
(нашто цямніць, маланак шэравокі?!):
зьляцеў ты явай у жыцьця працяг,
нібы анёл на чыстыя аблокі.
Не праз гады – праз пекла тых гадоў
ты надзяліў душу бязьмежнай сілай.
Сама я прылячу – ня траць сьлядоў!
Сама я прылячу – чакай, мой мілы!
Абдоймы вось мае! Тваё дзе «до»?
Ня «до-сыць» – непрамоўленае «до-бра»!
Мне соладка, пяшчотна – мне цудоўна!
У валасох, як сьнег, азяблы лён,
сівее шэрань!.. Цёплым кацянём
курняўкае каханак на плячы.
Каб ведаў хто: зь якіх ён далячынь!..
21.I.2004.
|
|
